Hallo, van harte welkom op mijn website met praatjes en plaatjes.
Ik schrijf over wat ik meemaak, mij bezig houdt of interesseert. En ik fotografeer wat ik mooi vind.
Hieronder staat mijn meest recente blog. In de kolom hiernaast vind je de drie voorafgaande blogs. En onder “Blogs” in het menu vind je alle blogs van ruim het afgelopen jaar.
En onder “Foto’s” vind je -je raadt het al- een wisselende selectie uit mijn foto’s.
Wil je reageren? Stuur mij met deze link een berichtje.
Veel plezier!

16 maart 2023

Weer op reis

Ik heb nog nooit in mijn lange leven een vraag gehad die zo to the point is en zoveel teweeg brengt als die éne vraag een aantal weken terug. Wat wil je met de rest van je leven?
De makkelijke antwoorden staan meteen voor te dringen. Een keer naar Afrika om de Big Five te zien, een keer naar IJsland om die rauwe wereld en het noorderlicht te zien. Hele leuke antwoorden natuurlijk, maar daar vul ik een paar weken mee en geen jaren. Meer tijd doorbrengen met de mensen die mij lief zijn, ja natuurlijk, dat ook.
Maar het raakt de kern niet, of misschien toch wel. Dat is exact de puzzel waar ik mee zit, waar ik over nadenk, regelmatig met een goede vriend of vriendin over praat. Het lastige is dat er maar heel weinig mensen zijn die zich echt in mijn situatie kunnen inleven. Het is ook een bijna onmogelijke opgave om je te realiseren wat het besef van doodgaan feitelijk met je doet. Ik heb ook een leven lang geleefd met een abstract begrip, een theoretisch besef van sterfelijkheid dat mij eigenlijk niets zei. Waar ik me niets bij kon voorstellen. Door die ene vraag is dat besef van dodelijk ziek zijn, mijn sterfelijkheid bij mij nog duidelijker, concreter geworden. Ik ben absoluut niet bang voor de dood, hooguit voor de manier waarop. Het geeft gek genoeg eerder een heel rustig gevoel. Ik kan met veel tevredenheid terugkijken op alles wat ik heb meegemaakt. Diepe zwarte dalen vol verdriet en wanhoop, hoge bergen van geluk en euforie. Een groei in hoe ik mezelf zag waar ik trots op ben. Ik zou het niet anders willen, alles wat er was heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. En al valt er nog veel te ontdekken aan mezelf, en dat wil ik ook, toch is het tegelijkertijd ook goed zo. Onwillekeurig moet ik terugdenken aan zo’n 25 jaar geleden toen ik in een zwart gat zat en besloot om een droom te laten uitkomen: van huis uit naar Santiago lopen. Een reis het onbekende in. Omwille van de reis, maar vooral om te leren omgaan met mijn pijn, wanhoop, wantrouwen waar ik mee worstelde. Om mezelf opnieuw te ijken, nieuw houvast te vinden. Dat zelfde gevoel heb ik nu ook, maar dan zonder rugzak, zonder landkaartjes. En vooral zonder dat gitzwarte gat van toen. Voor deze reis hoef ik de deur niet uit, dit is een reis van binnen. Mijn startpunt nu is niet om ergens van af te komen, maar juist om iets nieuws te gaan ontdekken, kwaliteit aan mijn leven toe te voegen. Net als toen leef ik weer met onzekerheden, mijn leventje dat was vast komen te zitten in een dagelijkse routine is opeens weg. Ik denk nu na over wat er gaat gebeuren, wat me te wachten staat, hoe ik mijn verdere levensreis ga invullen, hoe ik er een feest van kan maken. Toen had ik er zo’n 7 weken voor nodig om mijn draai te vinden, mijn verdriet achter mij te laten, het vertrouwen te vinden dat het wel goed zou komen. Nu is dat niet het geval. Wat er ook komt, het komt goed, ik heb alleen geen flauw benul hoe dat goed eruit ziet. Ik zal dat net als toen dat gaan ontdekken, dat zelf creëren en vormgeven. Op de bank blijven zitten leidt nergens toe. Ik ben weer op reis. Ik zie mezelf nu al stappen zetten. Ik ga nieuwe vriendschappen aan waar ik enorm van geniet. Die mij samen met de bestaande vriendschappen helpen om de eenzaamheid die ik ben gaan voelen te vullen. Vriendschappen die mij de warmte geven die ik nodig heb. Vriendschappen die net als in het Spaanse stuk van de Camino mij glasheldere spiegels voorhouden waar ik mijzelf in terugvind.
Ik krijg er steeds meer plezier in om anderen een plezier te doen. Daar word ik echt blij van. Op de een of andere manier is dat mijn Santiago van nu. Niet een concreet punt op de aardbol, niet weer vrede proberen te sluiten met mezelf. Maar kijken hoe ik de wereld een beetje mooier en de mensen om mij heen wat gelukkiger kan maken. De oplossing zit hem voor mij niet in een bestuursfunctie, in het zorgen voor dieren, hoe leuk en nuttig dat ook is. Het zit hem ook niet in Afrika of IJsland, al zal ik dat wellicht wel eens doen. Het gaat niet om dingen doen, het gaat om zingeving. Wat maakt mijn leven zinvol, betekenisvol. Wat maakt dat mijn leven er echt toe doet? Het gaat niet er om dat ik iets te doen heb, mezelf leuk bezig houd. Het gaat eerder om uitdelen van wat ik in mij heb. Vallend en opstaand heb ik ontdekt hoe belangrijk het is om gewoon een goed en liefdevol mens te zijn. Dat zorgt er bijvoorbeeld voor dat ik soms zomaar een bos bloemen weggeef aan iemand waar ik veel om geef, aan iemand die even een steuntje in de rug nodig heeft. Dat is globaal de richting waar ik het antwoord op die éne vraag hoop te vinden. En tja, wat betekent dat voor wat ik nu doe, voor wat ik mogelijk anders ga doen? Ik weet het maar ten dele. Die ene vraag heeft ervoor gezorgd dat ik opeens meer onzekerheden heb. Dat is nog niet weg en dat is prima zo. Het levert onrust op, terwijl ik gek genoeg tegelijkertijd meer en meer rust ervaar. Omdat ik op de goede afloop durf te vertrouwen. Het is heel uitdagend en leuk spannend. Wat ga ik allemaal ontdekken, wie lopen er stukken of zelfs het hele eind met mij mee? Voor wie heb ik het leven wellicht een beetje mooier kunnen maken? Waar kijk ik straks intens tevreden en gelukkig op terug?
Net als toen geldt: de weg is de beste herberg.