7 augustus 2022


Gekwetter

Ik ben de laatste tijd wat actiever op social media. Toen ik nog werkte hadden we onderling de afspraak om ons te laten horen op Facebook, LinkedIn, Twitter. Commercieel gezien best handig om jezelf op de kaart te zetten. Nu is dat voor mij alleen nog Twitter. Het heeft een blauw vogeltje als logo. Als je de naam Twitter vertaalt betekent het gekwetter, zeg maar de prietpraat van vogeltjes. Twitter was aanvankelijk een platform voor nogal onschuldige en vaak betekenisarme berichtjes die werden uitgewisseld tussen mensen die elkaar niet of nauwelijks kenden. Ik was heel lang alleen maar toeschouwer. Zo heel af en toe keek ik even of er wat interessants voorbij kwam. Maar nu er zoveel aan de hand is in onze maatschappij en ik steeds meer mensen zie die klakkeloos geloven wat er allemaal op de social media wordt beweerd, ben ik wat geïnteresseerder geworden.
Voor een deel klopt de naam niet meer. Er komen naast de prietpraat serieuze zaken voorbij. Mensen met een hoop ellende, die een platform hebben om hun hart te luchten. Waar ze gelukkig heel wat steun voor vinden. Ik vind dat een mooie kant van Twitter. Veel mensen zitten nu eenmaal met leed wat ze binnen de eigen kring niet altijd durven te noemen, soms uit schaamte. Twitter biedt dan voldoende anonimiteit om dat wel te durven. Uit de interactie die dan ontstaat blijkt telkens weer dat dit veel oplevert voor de betrokkenen. Er ontstaan ook vriendschappen waarbij deelnemers elkaar uiteindelijk ook ontmoeten. Ook dat vind ik een mooie en nuttige kant ervan. Sociale isolatie wordt dan doorbroken. Helaas hebben de social media ook een zwarte kant, waarbij meningen worden geuit en feiten er niet toe lijken te doen. Het is onvoorstelbaar hoeveel haat en nijd er te vinden is. Voor- en tegenstanders van vaccinatie, van boerenprotesten, mensen die wel en niet in complottheorieën geloven. In de anonimiteit die geboden wordt gaan ze helemaal los. En het blijft niet bij kritiek, schelden en verwensingen. Ook bedreigingen, zelfs met de dood, komen dagelijks voorbij. Het is nauwelijks te geloven, hoe de zwarte kant van sommige mensen hier wordt tentoon gesteld, en hoeveel mensen daar dan weer tegenin gaan. Het platform biedt helaas de gelegenheid om het echte gesprek uit de weg te gaan. Hoewel velen pretenderen namens “het hele volk” of iets dergelijks te spreken, is het volgens mij niet aannemelijk dat hier een dwarsdoorsnede van onze samenleving zichtbaar is. Dat is het risico van social media, denken dat wat daar gebeurt de werkelijkheid is. Dat is gelukkig niet zo. Maar er zijn helaas heel wat mensen die in die valkuil trappen. Of daar ook in willen trappen om zo een uitlaatklep voor hun onvrede te hebben en dit te kunnen delen met gelijkgestemden. Het zij zo, het gevaar ervan is echter dat mensen elkaar opjutten en dat daardoor er daadwerkelijk acties komen waarbij mensen thuis worden bedreigd en waarbij goed bedoelde demonstraties uit de hand lopen. De social media hebben wel een systeem om degenen die gevaarlijke uitspraken doen te blokkeren, maar in de praktijk komt daar niet altijd wat van terecht. Ik mijd in ieder geval iedere inmenging in die, wat mij betreft, zinloze discussie omdat de tegenstanders elkaar eerder dieper de loopgraven inwerken dan dat er een zinvol debat ontstaat.
Gelukkig komt er ook heel veel onzin en humor voorbij. Ik lig regelmatig slap van het lachen om de grappen die er worden gemaakt, de idiote filmpjes die worden gedeeld. Het is voor mij een dagelijkse bron van plezier, waar ik graag aan deelneem. Regelmatig even een glimlach op iemands gezicht tevoorschijn toveren, iemand een warm gevoel geven is gewoon fijn. En regelmatig even lachen kan geen kwaad, toch?

14 augustus 2022


Hitte

Het is warm, heet zelfs. Al weken hebben we regelmatig temperaturen boven de dertig graden. Onder de vijfentwintig komt het amper. Eerlijk gezegd vind ik het wel lekker. Lekker vroeg opstaan, want dan is het nog redelijk koel. Het nationale hitteplan vertelt mij wat ik uit ervaring allang weet. Gewoon kalmpjes aan doen, genoeg drinken en uit de zon blijven. Handdoekje om mijn nek om het zweet van mijn koppie te vegen. Dat vinden mijn gehoorapparaten ook fijn, zo sluiten ze niet kort. Zweten, daar ben ik echt een kei in. Toen ik nog in Spanje woonde was het normaal dat ik de gehele dag een nat T-shirt aan had. Een collega daar merkte ooit eens stomverbaasd op: hé, je bent droog! Wat we hier nu meemaken en uitzonderlijk vinden, was daar heel gewoon. Maanden achtereen waarin het iedere dag zulk warm weer was. Die hitte kan ongemerkt nog knap gevaarlijk zijn. Ik heb ooit meegemaakt dat iemand in de bloedhitte het koud kreeg. Het bleek de voorbode van een zonnesteek te zijn. Dan met je snel ingrijpen en gaan koelen, want een zonnesteek kan dodelijk zijn. En het slachtoffer is doorgaans niet meer in staat zelf te onderkennen wat er aan de hand is. Het maakte weer eens duidelijk hoe belangrijk het is om goed voor jezelf te zorgen bij dit weer. Zonder dat je het in de gaten hebt kan het mis gaan.
Die Spanjaarden hebben het niet zo slecht bekeken. Die hebben goed door dat je op het heetst van de dag gewoon even moet gaan pitten. Dat is trouwens sowieso een goed idee omdat het veel beter bij ons natuurlijke biologische ritme past. Er zijn niet voor niets geleidelijk aan steeds meer bedrijven die hun werknemers de ruimte geven voor een kort dutje na de lunch. Het blijkt hun productiviteit flink ten goede te komen.
We zullen er aan moeten wennen dat het weer in ons landje extremer wordt. Het is geen toeval dat we jaar na jaar records breken. Het wordt niet alleen maar warmer en zonniger dan voorheen. Het wordt ook droger in de zomer, met bosbranden, laag water in onze rivieren en zo. En niet alleen hier. Ik zag beelden van de Loire, een van de grote rivieren in Europa, die nu vrijwel droog staat. Ooit heb ik die met een kano een flink eind afgevaren. Dat waren fantastische vakanties, varen op de Allier, de Ardèche, de Lot, de Tarn. Die laatste was heftig, forse stroomversnellingen om mezelf doorheen te worstelen. Ik ben benieuwd hoeveel water er nog in die rivieren staat.
Maar het gaat niet alleen om mooi weer. In ons eigen landje zullen steeds vaker zware regenbuien voorkomen. Het klimaat verandert nu eenmaal. Wij zijn de eerste generatie die alle kennis en middelen heeft om er echt wat aan te doen en triest genoeg zijn we ook de laatste. Als het al niet te laat is. Het tij keren gaat volgens de deskundigen al niet meer lukken, de gevolgen wat inperken hopelijk nog wel. Uiteindelijk zullen we allemaal behoorlijk de pineut zijn. Op dit moment heeft het eventjes nog wel voordelen. Een werkelijk schitterende zomer met overvolle stranden. Gewoon lekker op vakantie in eigen land zonder angst voor de wisselvalligheid waar we aan gewoon waren. Dat vliegvakanties nu even door alle ellende op de luchtvelden geen goed idee zijn komt nu wel mooi uit. Ik pas me er gemakkelijk op aan. ’s Morgens regelmatig helpen op het dierenpark. Met de temperatuur is het dan goed ter doen. Of lekker gaan wandelen of fietsen om aan de nodige beweging te komen. En ’s middags lekker lui onderuit. Eerst nog op mijn balkon. Tot de zon het daar voor het zeggen krijgt en ik de hitte ontvlucht. Dan is het wel heel fijn dat mijn verwarmingssysteem in de zomer een koelsysteem is.

21 augustus 2022


Leegte

Vanmorgen vroeg was ik in het dierenpark. Ik was aan de beurt om de dieren te verzorgen en te voeren. Ook al is het voor mij zondag, voor de dieren maakt dat niet uit, ze moeten toch echt eten krijgen. Op zondag is dat overigens erg leuk. De dieren zijn uiteraard erg enthousiast. Ook bij hen gaat de liefde voor een groot deel door de maag. Ze kennen me inmiddels ook. Als ik op het pad langs het park loop is er in ieder geval ten minste één haan die het hele eind met mij mee rent. En als ik een emmer in mijn handen heb staat de hele menage bij de poort van de grote weide op mij te wachten. En een kabaal dat ze dan maken, het is een complete kakofonie van tokken, gakken, blaten en zo. Ik kan het niet laten om even een aai te geven, of even een praatje met de dieren te maken. Ze zeggen natuurlijk niets terug, Maar de pony, de herten, de kippen krijgen een op zijn minst welgemeend goedemorgen van mij, de herten kunnen mij dan met hun mooie amandel-ogen zo lief aankijken. Soms krijgt het hele spul wat vermaningen om even aan de kant te gaan als ze mij voor de voeten lopen. Ze willen zo graag eten dat ze nog net mijn schoenen niet opeten. De nogal imposante kalkoenhaan, die er plezier in schept om te proberen mij in mijn kuiten te bijten, spreek ik regelmatig bestraffend toe. Hij bedelt om eten, en als ik dat gegeven heb komt hij toch meteen achter mij aan. Gek beest.
Ook al is het  vroeg in de ochtend en zondag, ik vind het fijn om te doen. Misschien wel juist omdat het vroeg en zondagmorgen is. Als ik de deur uitloop is het nog lekker fris, maar allengs wordt het warmer. Met zijn tweeën daar werken, in alle rust, geen bezoekers, de natuur nog stil. Het is eigenlijk sereen. Als ik klaar ben en alles heb afgesloten blijf ik graag nog even kijken naar de dieren, hoe mooi ze zijn en hoe mooi het park is. Het heeft een beetje hetzelfde effect op mij als mijn schrijverijtjes op de zondagmorgen. Gewoon wat tijd voor mezelf, niks moeten, wat ruimte in mijn doorgaans nogal volle hoofd. Ondertussen liep ik wat te mijmeren over wat ik zou gaan schrijven. Gek genoeg bleef mijn hoofd leeg. Ik had geen zin in weer een wat zwaar verhaal zoals de afgelopen weken. Maar wat dan wel? Die leegte gebeurt mij maar zelden. In mijn hoofd zit nu eenmaal altijd wel een melodietje. En al kan ik soms erg stil zijn en weinig behoefte hebben aan een gesprek, ik kan soms zonder problemen een uur of wat vol kletsen, verhalen genoeg.
Maar toch. Ik houd wel van die leegte in mijn hoofd, zou het wel vaker willen hebben. Vroeger zou ik me waarschijnlijk ongemakkelijk hebben gevoeld. Oh jee, ik weet niet wat te schrijven, hoe moet dat nu. Nu slenterde ik naar huis met het idee: dan maar geen verhaal. Ik weet wel dat ik in de afgelopen tijd al twee keer een zondag had overgeslagen. Maar ik kon me daar niet druk over maken. Dat is het fijne. Ik weet dat een aantal mensen blij is met mijn verhalen, dat ze er zelfs naar uitkijken. Maar ik voel me niet verplicht om daarom hoe dan ook altijd een verhaal te produceren. Als dat zo zou zijn zou ik al snel mee ophouden. Ik ben nu eenmaal een beetje allergisch voor iets moeten. Ik kon daar als kind al nogal recalcitrant van worden. Het grappige is dat gevoel van “dan maar niet” precies de trigger is waardoor ik toch kan schrijven en dit allemaal uit mijn mouw, of beter: mijn toetsenbord, schudt. Die leegte, dat niet moeten, werkt voor mij bevrijdend en het geeft mij ruimte. En dus is er nu toch weer een schrijverijtje ook al wist ik niet wat te schrijven. Raar mens ben ik soms toch. Maar ik ben daar wel heel tevreden mee.

28 augustus 2022


Zorgen

Mijn hoofd zit vol. Ik heb het eerder gemeld, maar ik heb er nu echt wat last van. Er is iets op mijn pad gekomen, dat mij gelukkig niet persoonlijk direct betreft. Om mij hoef je je nu dus geen zorgen te maken, het gaat goed met mij. Maar het houdt me wel erg bezig, ik maak me zorgen en erover schrijven helpt daar nu even niet bij. Later misschien. Het is voor jullie nu een beetje raadselachtig, maar het komt wel goed. Soms lost de tijd problemen op, soms moet je er zelf wat voor doen.
Toen ik net zat te bedenken waarover dan wel te schrijven kwam ik niet verder dan dat het nu echt zichtbaar en voelbaar is dat de zomer op zijn einde loopt. Al is het nog te vroeg om het al herfst te noemen. De dagen van de grote hitte zijn voorbij al blijft het gelukkig nog wel lekker weer. Vroeg in de ochtend is het fris en is alles nat van de dauw. Van de week was het ook voor de eerste keer weer mistig. Echt prachtig hoe de nevel dan tussen de bomen hangt. Vanmorgen was ik weer vroeg op het dierenpark om voor de dieren te zorgen. Daar stond een levend bewijs van de naderende herfst voor mijn neus. Het damhert, het mannetje wel te verstaan. In het voorjaar valt zijn gewei af. Een dun laagje bot vlak boven de schedel sterft af en dan kukelt die kapstok op zijn kop er van af. Dat is voor hem even wennen, want het weegt toch een paar kilo. Zet zelf maar eens iets met zo’n gewicht op je hoofd. Meteen daarna begint het weer aan te groeien. Eerst een kleine uitstulping met fluwelig vel er omheen. Dat vel zorgt voor de bloedtoevoer waardoor het bot kan groeien. En dat gaat in een flink tempo. In pakweg vier, vijf maanden loopt jij weer trots met een flink gewei rond, dat iedere jaar een beetje groter wordt. En nu is het de tijd dat het fluwelige vel gaat afsterven, het gewei is volgroeid. Dat vel gaat jeuken, waardoor het hert begint te vegen langs het hek, aan een boom. De vellen hangen er dan bij en het ziet er wat bloederig uit omdat de bloedtoevoer nog niet helemaal is gestopt. Hij loopt nu met de lappen voor zijn ogen. Ik heb nog even overwogen om vandaag een foto daarvan te gebruiken. Maar de nevel tussen de bomen ziet er echt een stuk aangenamer uit. Die afstervende huid die als klamme lappen voor zijn ogen hangt komt met een paar dagen weer goed, dat valt ook af. Dan is het gewei voltooid en dus de cirkel weer rond en kan de bronst beginnen. Eind september, begin oktober gaat hij weer op de versiertoer door te burlen. Een prachtig laag, rommelend basgeluid waar ik graag naar luister. En dan gaat hij ook weer achter de dames aan  zitten. Die daar doorgaans niet zo erg van gediend zijn. Hij verzamelt wel zijn harem om zich heen, maar eigenlijk heeft hij niets te vertellen. De dames beslissen wat en wanneer hij iets mag, niet hij. Dat de cirkel zich sluit zie ik ook aan andere dingen. De braamstruiken zitten ondanks de droogte vol heerlijk fruit, al zijn die nu wat erg zuur. De tamme kastanje zit weer vol vruchten, de hop hangt weer vol mooie bellen. De eerste eikels vallen door de droogte veel te vroeg uit de bomen. De zwaluwen  en andere vogels beginnen weer aan hun lange reis naar zuidelijker landen. Het is een tijd van het jaar waar ik van houd, al is het maar omdat het buiten zo lekker kan ruiken.
Volgende week schrijven gaat niet lukken. Komende zaterdag ben ik de hele dag druk, inclusief de avond en zondag ook een flink deel van de dag. Dus tot over twee weken!