5 december 2021

Liefde

Dit was zo’n week met veel rust waarin er weinig tot niets gebeurt waar ik over zou kunnen of willen schrijven. En ik heb niet zo veel zin om me weer een keer druk te maken over corona, gedragsregels, vaccineren of niet, discriminatie, zwarte pieten discussie. Die laatste heeft het volgens mij aardig het onderspit gedolven bij de commotie rond de coronatoestanden. En een jaar geleden stonden we dankbaar te klappen voor de helden in de zorg. Nu kunnen dezelfde helden van boze antivaxers en oproerkraaiers klappen krijgen, zo niet erger. Maar toch, mijn toetsenbord ziet er erg uitnodigend uit, mijn laptop daagt mij uit om toch wat te schrijven.
Deze weken zijn ziekte en de dood in mijn directe omgeving te vaak te dichtbij. En ik ben helaas niet de enige die daarmee wordt geconfronteerd. Maar ellende went kennelijk. Gisterenmiddag bericht: corona in het verzorgingshuis waar mijn moeder woont. Nu heb ik de afgelopen weken al heel wat mensen in mijn omgeving er aan zien lijden, en hoor ik dat er ook nogal wat overleden zijn. Vooral in verpleeghuizen. En natuurlijk hoop ik van ganser harte dat het bij mijn moeder thuis niet uit de hand loopt. En vooral dat het aan haar voorbij gaat. Maar gek genoeg ben ik inmiddels zo gewend geraakt dat ik er niet meer erg van opkijk, laat staan dat ik meteen in paniek raak. Gewoon duimen en nog heel even wachten op de derde prik, dan komt het wel goed.
Rust dus. Korte dagen, koud en nat. De donkere dagen voor kerstmis. Zo blij als ik met het herfstweer was, toen ik jaren geleden na een paar jaar Spanje in oktober weer in Nederland kwam wonen, zo genoeg heb ik er nu van. Toen was ik blij met kou, regen, storm want ik miste in Spanje de seizoenen. Ik kon genieten van een week miezerig weer met wolken die zo laag hingen dat ik mijn hoofd er aan kon stoten. Nu zit ik te verlangen naar het lengen van de dagen, het eerste warme zonlicht op een prille lentedag. Of het moet eerst lekker stevig gaan vriezen, daar kan ik ook heel blij mee zijn. Zon, strakblauwe lucht, helder licht. Dan is het ook weer fijn om een eind te gaan wandelen. Nu is daar weinig lol aan te beleven en moet ik mezelf met een figuurlijke schop onder mijn eigen kont de deur uit jagen. Als ik dan met een kop hete koffie weer binnen ben was het toch wel lekker, ben ik blij toch te zijn gegaan.
Ik heb de afgelopen dagen tijd besteed aan het maken van een kerstkaart. Dat doe ik iedere jaar, altijd met een zelfgemaakte foto. Dus dat was zoeken in de duizenden foto’s op mijn laptop naar een geschikte. En die dan bewerken en nog weer eens anders opmaken tot hij voldoet. Kon ik meteen wat nieuwe technieken uitproberen die ik op de fotoclub had geleerd. Om vervolgens over het resultaat ontevreden te zijn en opnieuw te beginnen. Met gelukkig uiteindelijk een aardig en wat artistiek resultaat. Maar dat zien jullie volgende week wel verschijnen.
Het enige waar ik me in de afgelopen dagen echt druk over maakte waren mijn gehoorapparaten die een irritante sisklank toevoegden aan de geluiden om mij heen. De audicien wist er ook niet goed raad mee. Maar gisterenavond heb ik waarschijnlijk ontdekt waar het aan ligt. Kan de audicien het gelukkig voor mij oplossen. Een irritatie minder is een heleboel rust erbij.
Die rust past wel bij deze tijd van het jaar. Niet alleen in de natuur komt alles tot stilstand, ikzelf val ook wat stil. December is voor mij toch altijd een periode van bezinning, stilstaan bij wie en wat mij lief is, wat ik echt belangrijk vind, hoe ik daarmee ben omgegaan. En belangrijker nog: hoe ik daar voortaan mee wil omgaan. De dood en ziekte om mij heen maakt mij niet alleen bewust van de vergankelijkheid van alles, inclusief mijzelf. Het benadrukt voor mij vooral hoe belangrijk het is om het leven te vieren, te genieten van ieder mooi moment,  te koesteren wie en wat mij lief is. Vandaag op mijn kaartje dus een bloemetje voor iedereen die mij lief is.

12 december 2021

Vriendschap

Ook al is het koud rotweer, het is toch een leuke tijd van het jaar. Wat meer binnen zitten, muziekje erbij, spannend boek of gewoon kastje kijken. Gezellig op de koffie of mensen te eten vragen gaat weer even niet door, mij nog te link. Gelukkig krijg ik woensdag de boosterprik.
Er is niet zo veel te doen. Volop tijd dus om wat aan mijn foto’s te werken en om technieken om ze op te leuken wat beter onder de knie te krijgen. En vooral volop tijd om wat te mijmeren.
Bladerend in mijn fotoarchief kwam ik heel wat plekken en mensen tegen. Vakanties, trektochten, ontmoetingen die mij dierbaar zijn gebleven. Bij één foto zette ik de muziek op die er onlosmakelijk aan verbonden is, het Bloemenduet uit Lakmé van Delibes. Een moment in een kerk in Châtellerault op een moment dat ik echt stuk zat en gewoon naar huis wou, maar waar ik uit de ontmoeting die ik daar had mijn geloof terugkreeg dat uiteindelijk alles goed komt. Ik heb geen idee hoe de twee mensen die ik daar trof heten, maar ze hebben voor altijd een warm plekje in mijn hart. Een bevriende collega die, toen mijn huwelijk was gestrand en ik aan mijzelf twijfelde, uit het diepst van haar hart zei: Monty, iedereen die jou drie dagen kent vindt jou een aardige vent.
Dergelijke herinneringen zetten mij aan het mijmeren over vriendschap. Wat is dat eigenlijk? Voor mij houdt dat niet in dat ik regelmatig gezamenlijk iets moet doen. Al is dat natuurlijk wel erg fijn. Het betekent wel dat ik zo goed mogelijk klaar sta als mijn vrienden hulp nodig hebben. Maar dat doe ik als het maar enigszins kan voor iedereen, ook een vreemde. Ik vind het belangrijk om vriendelijk te zijn. Dat pakt niet altijd goed uit. Ooit heb ik een zwerver, die zei al dagen niet te hebben gegeten, aangeboden om in de nabijgelegen snackbar een paar broodjes voor hem te kopen. Was hij niet blij mee, hij had liever geld. Tja, ik heb toch maar wat te eten gekocht.
Het bijzondere is dat uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat anderen helpen en iets geven (en dat kan ook aandacht zijn) je gelukkiger maakt omdat dit net als sporten, maar veel minder vermoeiend, een gunstig effect heeft op de aanmaak van het gelukshormoon serotonine.
Vriendschap heeft voor mij vooral met een beleving te maken, met wat ik voor mensen voel. Met de wederzijdse klik, wat dat ook mag zijn, die als een zeer mysterieus wezentje door de kamer sluipt en onverwachts bij mij op schoot springt (of mij in mijn achterste bijt, zoals onlangs een van de zwanen in het dierenpark) om mij te laten voelen dat hij er is. Het betekent dat een vriend of vriendin zich bij mij volkomen op het gemak voelt en ik ook. Het betekent dat we zonder oordeel mogen zijn wie en hoe we zijn. Maar dat we ook heel eerlijk en openhartig zijn, elkaar respectvol een spiegel voorhouden. Soms is dat de beste manier om elkaar te steunen. Ik kan met warmte aan mijn vrienden denken, ik kan genieten van hun vreugde of ik kan treuren om hun verdriet. Dat is een band die uiterlijk niet altijd te zien is, maar die er voor mij wel altijd is en belangrijk is.
Ik put kracht uit vriendschap. Ik voel mij daardoor niet eenzaam voel, ook al ben ik single. Het betekent dat ik in die vriendschap een basis vind waar mijn optimisme en mijn geloof in het goede op zijn plek is. Zo goed als ik alleen kan zijn, zo fijn is het om te beseffen dat ik leef in een cocon van warme mensen en dat we elkaar een warm hart toe dragen. Voor mij hoort dat veel meer bij het kerstgevoel dan een uitgebreid diner met familie omdat dit nu eenmaal zo hoort. Al is dat natuurlijk ook leuk. De echte pret zit hem voor mij in de saamhorigheid, de verbondenheid. Dat is volgens mij wat we hard nodig hebben. In deze, zowel letterlijk als figuurlijk donkere dagen, geldt wat mij betreft: als iedereen iedere dag gewoon eventjes vriendelijk is, dan is iedereen veel beter af. Dan kunnen we alle verschillen en geschillen overbruggen. Dat is toch een mooie niet-alleen-maar-voor-de-kerst-maar-voor-altijd gedachte.
Vandaag, zoals beloofd, mijn kerstkaart. Afgelopen februari liep ik door het trappenhuis naar de voordeur om buiten foto’s te maken van de sneeuw- en ijspret. Tot mijn verrassing zag ik dat er prachtige ijspatroontjes op de ramen zaten. Tja, dan is mij camera gretig genoeg om mij even te laten stoppen om dat te knippen.
Geniet van de dagen en vooral van elkaar!

19 december 2021

Tango

Tja, en dan nu weer een harde lockdown. Dankzij de omikronvariant die zich ongekend snel verspreid, ook onder gevaccineerden. Zij het met een voor hen waarschijnlijk minder ernstig gevolg. Het is om moedeloos van te worden. Al heb ik zelf vooral een gevoel van gelatenheid. Het virus is er, het gaat niet meer weg. En het muteert, want dat is iets waar virussen erg goed in zijn. En dus blijft het spannend. Wanneer komt de volgende variant, hoe besmettelijk is die, hoe dodelijk?
“I am prepared for the worst, but hope for the best””. Een uitspraak van Benjamin Disraeli, een Brits staatsman die ruim 150 jaar geleden leefde. Ik denk er maar liever niet over na wat “the worst”, het slechtste, inhoudt. Maar code zwart komt nu weer heel erg dichtbij. En ik moet er ook niet aan denken wat er zonder die miljoenen vaccinaties zou zijn gebeurd en nog zou gaan gebeuren. En dan “the best”? We zullen ermee moeten leren leven dat het virus er is en dat er steeds nieuwe varianten zullen opduiken. Het beste is dan dat de medische wetenschap, net als bij HIV of hepatitis, in staat is om de strijd in zoverre te winnen dat de ziekte behandeld kan worden en het leven weer zijn normale gang kan gaan.
Ik was deze week blij, toch ook even niet blij, maar uiteindelijk toch weer wel blij. Nou, dat is lekker cryptisch, ik leg het uit. Afgelopen woensdag kreeg ik mijn boosterprik. Genoeg reden om blij te zijn met de uitnodiging, ik hoor nu eenmaal bij de kwetsbaren, bij de ouderen met een onderliggende aandoening zoals dat tegenwoordig heet. Maar ja, donderdag toch even niet blij. Net als na de tweede prik had ik wat koorts, hoofdpijn, een natte krant is nog steviger dan hoe ik mij voelde. Dat vaccin houdt mijn lichaam voor de gek door het in de waan te laten dat het coronavirus naar binnen is geslopen. En dus gaat mijn afweersysteem op volle toeren aan de slag om antistoffen aan te maken. Met die reactie tot gevolg En dus uiteindelijk weer wel blij, want ik nu beter beschermd, al is er over de ernst van omikron nog niet genoeg bekend. Ik moet er echt niet aan denken wat er voor gruwelijks met mij gebeurt als het virus een ravage aanricht in mijn lichaam.
Ik kies er voor om voorzichtig te zijn. Jammer voor de mensen die mij lief zijn. Maar of ze nu voor of tegen vaccineren zijn, ik beperk mijn contacten zo veel mogelijk, vooral met ongevaccineerden. Ik ken er aardig wat. Prima dat zij daarvoor kiezen, de enige die over je lijf mag beslissen ben je immers zelf. Dat dient gerespecteerd te worden. Maar evenzeer verdienen anderen het gerespecteerd te worden in hun behoefte aan veiligheid, dat hun behoefte aan afstand houden en mondkapjes dragen gerespecteerd wordt. Als mijn vrijheid inhoudt dat ik mij helemaal niets van anderen en wat zij belangrijk vinden aantrek, is er onder het mom van vrijheid feitelijk sprake van tirannie. Dan moet immers iedereen zich schikken naar mij. Dan is het ikke, ikke en de rest kan stikken. In geval van corona is dat letterlijk waar, want het virus verwoest je longen.
Met alleen maar overal op tegen zijn los je natuurlijk niets op. De ellende is dat niemand het enig juiste en voor iedereen acceptabele antwoord heeft op deze crisis. Daarvoor is het probleem te complex, zijn de belangen te divers. Naar de talkshows kijk ik allang niet meer. Dat praatstadium zijn we wat mij betreft inmiddels allang voorbij. Laat de wetenschappers gewoon hun werk doen in hun zoektocht naar medicijnen. En voor- en tegenstanders: respecteer elkaar. Ik vind het volstrekt onbegrijpelijk dat de anonimiteit van de social media wordt misbruikt om onbeperkt vuil te spuien en andersdenkenden en zelfs hun kinderen met de dood te bedreigen. De lafheid ten top. En onvoorstelbaar dom want daarmee los je dus echt nooit iets op. Zonder al die haat en nijd veroorzaakt het virus al meer dan genoeg leed.
In mijn werk kreeg ik ooit van het directieteam van het bedrijf waar ik werkte de vraag of ik iets kon doen aan de samenwerking binnen de directie. Die was niet optimaal. Ik heb toen voorgesteld om een workshop dansen te regelen, en wel de tango. Dat werd helaas afgewezen. Ik moet hier af en toe aan terugdenken. De tango is bij uitstek de dans waarbij je voortdurend op elkaar inspeelt. Er zijn geen richtlijnen hoe de tango precies gedanst moet worden, er is volop ruimte voor improvisatie. Beide dansers kunnen afwisselend leider en volger zijn. Dat is niet gemakkelijk, maar samen creëer je in harmonie een prachtige dans terwijl je danst. Zonder die harmonie geen tango maar gestuntel. Wat zou het mooi zijn als we ophouden te klagen over het virus, te zeuren over de overheid, boos te zijn op andersdenkenden. Maar dat we in harmonie, met respect voor elkaars wensen, onze samenleving weer harmonieus kunnen maken, gezamenlijk een modus vinden om constructief met elkaar om te gaan.
Mijn foto? Een bevroren schermbloem. Het ziet er een beetje uit als de spikes van een virus, en tegelijk ook als een sterretje zoals ik die als kind met oudjaar mocht aansteken. Licht in de duisternis, een teken van hoop.
Ondanks alles, maak er toch heel mooie feestdagen van!

26 december 2021

Roodkapje

Nu omikron snel om zich heen grijpt ben ik net als vorig jaar even gestopt met mijn werk in het dierenpark. Teveel mensen, te dicht bij elkaar. Liever even geen risico lopen als dat niet nodig is. Het kerstdiner met familie (sorry lieve mensen) heb ik om dezelfde reden beperkt tot samen met mijn moeder. Gelukkig is er ook goed nieuws. Is het je al opgevallen? Een week geleden de afkondiging van een zware lockdown. En nu eens geen rellen, geen auto’s in brand, geen stenen en vuurwerk gooien naar agenten. Is hier sprake van apathie of eindelijk van gezond verstand?
Maar genoeg hierover.”And now for something completely different”, om mijn naamgenoot Monty Python maar eens te citeren. Er komt een hoop nieuws voorbij. SBS6 kondigde breed aan dat zij met Eerste Kerstdag urenlang een brandend haardvuur gingen uitzenden. Ze hopen dat mensen zo meer tijd en aandacht voor elkaar hebben. Dat vind ik een mooie gedachte. En het is in ieder geval beter dan alweer dezelfde kerstfilms uitzenden. Al denk ik dat veel mensen gewoon naar een andere zender gaan kijken. Er kwam een hilarische reactie op van 24Kitchen. Deze zender met alleen maar kookprogramma’s zond urenlang beelden van een pruttelend potje ragout uit.
En toen was er een doodgereden wolf in de buurt van Elspeet. Wolven zijn inmiddels een normaal verschijnsel in Nederland. Ze zijn er en ze gaan niet meer weg. De eerste goudjakhals is ook al gesignaleerd. Die zal in de komende jaren zich ook wel in ons land vestigen. De angst voor wolven is groot, boeren klagen over doodgebeten schapen, sommige ouders vrezen voor het leven van hun kinderen. Dat van die schapen klopt wel, dat van die kinderen echt niet. Wolven zijn vluchtdieren als het om mensen gaat. Wolven leven al eeuwen in Europa en hebben geleerd bang te zijn voor de mens. Het grappige is dat mensen op vakantie regelmatig onbekommerd gaan wandelen in gebieden waar wolven voorkomen, zonder dat ze dit weten. In Spanje ben ik er ooit een tegengekomen. Hij was nog meer verrast dan ik. Na van de schrik bekomen te zijn nam hij razendsnel de benen, mij vol bewondering voor zo’n prachtig dier achter latend. Aanvallen op mensen zijn extreem zeldzaam en in heel Europa in geen decennia voorgevallen. Dat gebeurt alleen bij hondsdolheid en die ziekte komt al heel lang niet meer voor. En die schapen: wolven eten veel liever hert, ree of wild zwijn. Het positieve effect daarvan op het evenwicht in onze natuur is al merkbaar. En tot verdriet van Nationaal Park De Hoge Veluwe eten ze ook graag moeflons, het kleinste wilde schaap. Het park wil dus van die wolven af, want ze zouden hier niet thuis horen. Beetje vreemde argumentatie, want dat geldt ook voor de moeflons. Die zijn geïmporteerd uit Corsica en Sardinië waar ze in de bergen thuishoren. Maar ja, als dat allemaal niet voorhanden is en zo’n kudde schapen wel en die gaat in paniek rennen, dan leidt het jachtinstinct ertoe dat de wolf meer schapen doodbijt dan hij nodig heeft. Er zijn nogal wat mensen die de wolf willen uitroeien. Het zou niet helpen, ze blijven gewoon komen. Dat uitroeien willen diezelfde mensen gek genoeg niet met honden, zij vinden dat de hond de beste vriend is van de mens. Honden vallen echter wel vaak mensen aan. Heel recente cijfers zijn er niet. Maar het gaat toch echt om duizenden aanvallen per jaar, ook op kinderen, en soms met dodelijke afloop. En er sneuvelen aanzienlijk meer schapen aan aanvallen door honden dan door wolven. Het komt door Roodkapje, het sprookje van de gebroeders Grimm. Die jongens hebben het voor de wolf goed verziekt. Sprookjes zijn belangrijk. Vroeger was er geen tv, radio, en zo. Verhalen vertellen was een manier om cultuurwaarden als goed en kwaad over te brengen. En dat gebeurde vaak in de vorm van sprookjes, het is symbooltaal. Alleen nemen we dat nu soms te letterlijk. Het zijn dus niet de feiten maar onze beeldvorming, vooringenomenheden en vooroordelen die bepalen hoe wij (ver)oordelen. En dat geldt echt niet alleen voor wolven.
En als we het toch over sprookjes hebben: de dinosaurussen zijn uitgestorven, toch? Mooi niet. We luisteren iedere dag heel graag naar ze, we strooien brood en hangen pinda’s voor ze op. Juist ja, de vogels. Er is inmiddels onomstotelijk wetenschappelijk bewijs dat vogels een ontwikkelingsvorm van de dinosaurussen zijn, zoals onder meer blijkt uit een recent gevonden, perfect bewaard gebleven ei van een dinosaurus dat op het punt van uitkomen stond. Gelukkig zijn de T-Rex en dat soort engerds wel uitgestorven. Daarmee vergeleken is de wolf een heel erg mak schaap.