5 juni 2022

Foutje!

Dat ging vorige week dus helemaal mis. Ik begon mijn verhaal met de opmerking dat mijn hoofd nogal vol zat (en nog zit). Ik heb wat teveel stress. Nu, dat bleek. Ik had het verhaal en foto voor de buren keurig geprint. Het ook op mijn website gezet. En voor degenen die het per mail krijgen in de mail gezet met blinde verzending. Allemaal keurig gedaan. Op verzenden geklikt. Even kijken, ja, is keurig weggegaan, want ik stuur het dan automatisch ook aan mijzelf. Ik dik tevreden. Tot er woensdagmorgen een goede vriend belde met de vraag of het wel goed met me ging. Hij had mijn verhaal gemist en maakte zich een beetje zorgen of er misschien iets was. Nou was het antwoord daarop natuurlijk: ja. Erg nogal veel dingen te doen, zus in ziekenhuis, en zo. Maar ik begreep er niets van, ik wist echt zeker dat ik het had verstuurd. Voor alle zekerheid even checken. Bleek dat ik vergeten was de ontvangers in te vullen. Kortom, de mail kwam wel bij mij terecht maar niet bij degenen voor wie het bedoeld was. Maar goed, je kunt het nu terugvinden op mijn site (www.montytrapman.nl) onder “blogs, mei 2022”. Ik vond het aanvankelijk vervelend maar uiteindelijk kon ik er toch hartelijk om lachen. Zo gaat dat bij mij dus als mijn hoofd te vol zit, dan ga ik dingen over het hoofd zien. Gisteren kwam daar nog bij dat het gewoon een absolute rotdag was. Lakschade aan mijn auto, de dader ligt op het kerkhof. Iemand die tegen duidelijke afspraken in mij een hoop werk wil bezorgen terwijl hij weet dat ik geen tijd heb. Met de auto ergens vastlopen in een ellenlange opstopping: ruim een half uur voor iets meer dan een kilometer. Omdraaien dus en terug naar huis om op de N279 weer volkomen vast te komen zitten. Voor één keer had ik helaas geen TomTom bij me die me tijdig zou hebben gewaarschuwd en omgeleid. Vier uur en 40 euro benzine later was ik weer thuis en nergens geweest. Van zo’n dag, waarop ik het liefst een deken over mijn hoofd trek en wacht tot het morgen is, word ik dus kribbig en ontzettend chagrijnig. Maar ja, alles gaat voorbij en alles komt weer goed.
De drukte in mijn hoofd heeft onder andere te maken met de open dag van het dierenpark op 12 juni, ik mag een oogje in het zeil houden bij de voorbereidingen. En natuurlijk de expositie van de fotoclub. In voorgaande jaren deed een van de leden heel veel voorwerk, zodat we in het bestuur er niet veel werk aan hadden. Nu is diegene geen lid meer en besef ik, eigenlijk wat laat, hoe ongelooflijk veel werk hij verzette. En omdat ik degene was die met hem meekeek ben ik nu dus het single point of failure, zoals dat deftig heet. Ik zal er dus voor moeten zorgen dat er meer leden zijn die van de hoed en de rand weten. Want anders moet het zwarte garen en het buskruit opnieuw worden uitgevonden als ik onverhoopt mocht uitvallen. Niet dat ik daar bang voor ben. Van de week had ik weer mijn jaarlijkse controle bij de huisarts. Bloeddruk, cholesterol en dat soort dingen. Allemaal wel oké. Alleen bleek dat ik wat gekrompen ben. Is overigens normaal als je ouder wordt. Ik kon het natuurlijk niet laten om ter plekke een idiote opmerking te maken: oh, dan heb ik ook minder last van hoogtevrees. Ze kon er om lachen. En als ik ergens geen last van heb is het hoogtevrees. Ik heb, door mijn bergtochten en ook door mijn trainingen vroeger in de Ardennen, heel wat keren aan het randje van diepe afgronden gestaan zonder dat ik daar de zenuwen van kreeg. Ik vond het zelfs leuk om, als ik de kans kreeg om te abseilen, dat niet ruggelings te doen maar met mijn gezicht omlaag. Dan zie je tenminste waar je naar toe gaat. De leukste keer abseilen was overigens eens in Brazilië, waar ik met Sergío (een vriend van me) een trektocht maakte in Rio Grande do Sul. Daar ontmoetten we een paar bergbeklimmers die door een waterval heen aan het abseilen waren. Wij vragen of we ook even mochten, en ja hoor. Een uurtje later stonden we drijfnat beneden en mochten we uitpuzzelen hoe we weer boven konden komen om onze weg te vervolgen. Het was een mooie uiting van de enorme vriendelijkheid en gastvrijheid van de Brazilianen. Toen diezelfde Sergío een keer ziek in bed lag, was er een mij volslagen onbekende vriendin van hem die onmiddellijk aangaf dat ze het leuk vond om een paar dagen met mij op stap te gaan. Ik moest ook mee naar haar ouders. Straatarme mensen die in een hutje woonden, maar zo gastvrij als daar ben ik zelden ergens ontvangen. Ik vond het gênant om eten en drinken aan te nemen. Maar ik zou ze diep beledigd hebben als ik het had geweigerd.
Nou tot zover, van een vol hoofd via een bezoek aan de huisarts naar Brazilië. Zo kom je nog eens ergens. Maar het is weer mooi voor vandaag. Volgende week geen verhaal, dan ben ik in het ontmoetingscentrum op de expositie van de fotoclub te vinden.

19 juni 2022

Vredig

Heerlijk, die zomerse temperaturen van de afgelopen dagen. Gisteren ruim dertig graden op mijn balkonnetje en ik geniet ervan. In de jaren dat ik in het zuiden van Spanje woonde heb ik ermee leren omgaan. Nu heb ik sowieso weinig last van temperatuur, of het nu warm of koud is. Ook als het goed koud is loop ik rustig zonder jas naar buiten. Met deze hitte is het simpel: gewoon heel kalm aan doen, en me vooral niet druk maken. Na alle drukte van de afgelopen weken is dat echt een verademing. Er is nog steeds heel wat te doen, maar de druk is er af. Prijs uitreiken aan de winnaar van de loterij op de fototentoonstelling afgelopen weekeinde, de foto’s van de expositie op de website zetten (als je de expo gemist hebt of ze nog een keer wil zien: www.fcobjectief.nl). Wat vergaderen met het bestuur van het dierenpark om een paar acute problemen op te lossen. Gewoon leuk om te doen. En ’s avonds lekker lui op mijn balkon. Ik heb zowaar de koekoek weer gehoord. Dat vogeltje begint langzaamaan zeldzaam te worden, maar het stukje bos naast mijn huis weet hij gelukkig nog te vinden. Als het schemert een uitgebreid kikkerconcert. Heerlijk. Ik weet dat sommige mensen er een hekel aan hebben, maar ik hou van dat gekwaak. En genieten van de damhertkalfjes die nu geboren worden. Ze verstoppen zich tot ze een paar weken oud zijn. Maar een paar keer per dag roept de moeder ze tevoorschijn. Dan mogen ze even drinken en een tijdje hardlopen. Het is grappig om te zien dat de moeder dan begint en natuurlijk rent het kind er achteraan, dat wil bij mama blijven. En zo krijgt het kalfje een workout om zo snel mogelijk sterker en sneller te worden. Niet dat er hier erg veel beren of wolven zijn waar ze bang voor moeten zijn, maar het zit nu eenmaal in de genen. Terwijl ik dit op mijn balkon zit te schrijven huppelt er een kalfje vrolijk rond, stiknieuwsgierig naar wat er allemaal te beleven valt. Een wild konijntje trekt zijn aandacht, maar daar is flappie niet van gediend, die duikt meteen zijn holletje in.
Het is allemaal zo lekker vredig. Voor mij hoort dat ook wel bij de zondagmorgen. Rustig opstarten, bakje yoghurt met fruit, kopje koffie, lekker muziekje aan, verhaaltje schrijven. Lekker relaxed. Het lijkt misschien wat saai, maar dat is het helemaal niet. Er gebeuren ook van die leuke onverwachte dingen. Vrijdagavond ging ineens de telefoon. Het nummer werd niet herkend. Als er anoniem op mijn scherm staat neem ik meestal niet op, dat is doorgaans toch een poging om mij iets aan te smeren dat ik niet nodig heb. Maar hier stond een nummer. Bleek een oude relatie te zijn, uit de tijd dat ik nog werkte. Hij had in zijn telefoon mijn nummer zien staan en vond het een leuk idee om mij, na een jaar of twaalf, nog eens te bellen om bij te kletsen. Geweldig. We hebben dik anderhalf uur aan te telefoon gehangen, pratend over vroeger en over wat er daarna allemaal gebeurd was met hem en mij. En passant kreeg ik nog een flinke veer in mijn kont gestoken over wat hij nog steeds waardevol vond uit het traject dat ik met hem doorlopen had. Mijn avond kon niet meer stuk. Ik kan zo blij worden van het gevoel dat ik dingen deed en nog steeds doe die er echt toe doen, die voor iemand werkelijk een waardevol verschil maken. Ik moet er niet aan denken om niets meer bij te kunnen dragen. De coronatijd was daar een vervelend voorbeeld van. Veel binnen zitten, vrijwel geen directe contacten met anderen. De drukte van de afgelopen weken heb ik tien keer liever. Dingen regelen, met jan en alleman een praatje maken, op de tentoonstelling kinderen iets leren over fotograferen met een smartphone, ik geniet ervan. Dat geeft me het gevoel dat ik leef. De druk om te moeten presteren toen ik werkte hoef ik niet meer. Maar gewoon lekker bezig zijn, tevreden zijn met wat er is, wat ik doe en wie ik ben, geeft mij een rustig en vredig gevoel.

26 juni 2022

Dom

Dit is voor de verandering eens geen zondagochtend-verhaal maar een zaterdagavond-verhaal. Het is nodig dat ik wat meer dingen doe op het dierenpark, waar ik vrijwilliger ben. En dat is nu ook even de zondagmorgen. Best leuk, even in alle rust de dieren te eten geven en zo. En verhalen schrijven op zaterdag kan natuurlijk ook.
Soms kan ik zo hartelijk om mezelf lachen. Dan doe ik weer eens iets heel doms, schaam me vervolgens kapot, om uiteindelijk in de lach te schieten. Zaterdagmiddag was er zoiets. Ik moest even met de auto weg. Ik naar beneden. Ben ik bij de auto, doet de afstandsbediening om de deuren te ontgrendelen het niet. Ik balen natuurlijk. Weer naar boven om mijn reservesleutel te pakken. Weer naar beneden. Die deed het gelukkig wel. Ik dus later die middag op de fiets naar de winkel om nieuwe batterijtjes voor dat ding te halen. Op internet opgezocht hoe ik die kan vervangen en met veel moeite de afstandsbediening open gepeuterd, nieuwe batterijtjes uit de blisterverpakking gehaald en geplaatst. Even naar beneden om te testen. Niets, noppie, nada, niente. Zou dat verrekte ding soms stuk zijn? Ik hoopte van niet want een nieuwe is echt duur. Op google even gezocht naar een bedrijf dat mij zou kunnen helpen. Kom ik in Helmond uit, een schoenmakerij annex sleutelservice, klaar terwijl u wacht, die ook autosleutels doet. Dus hup, in de auto en erheen. De man die mij hielp legde de sleutel op een of ander apparaatje. Zijn conclusie: geen signaal, dus openmaken die hap. Zit hij wat te peuteren, haalt de batterijen uit hun vakje en schiet in de lach. Het zijn twee van die ronde platte batterijtjes, die op elkaar in de houder moeten. Hij haalt ze er uit, kijkt mij aan en laat zien wat er mis is: aan de onderkant van de batterijtjes zit nog een stickertje met de melding dat ze gevaarlijk zijn voor kleine kinderen. Niet inslikken, en zo. Maar daardoor maakten ze dus geen contact. Had ik helemaal niet gezien. Stickers eraf, hele zootje weer gemonteerd en testen. Werkt dus prima. Gottegot, wat voelde ik mij toen even dom. Maar zijn aanstekelijke lach deed zijn werk, ik stond even later ook te schateren. Kosten? Nul komma nul, schrijf maar een leuke recensie over mijn service. Nou, graag natuurlijk. Bij deze: Bob Fleskens, Brouwhorst 14, Helmond. Keigoede service.
Gisteren maakte mij weer eens duidelijk dat het mij, naarmate ik ouder wordt, steeds minder kan schelen wat anderen van mij vinden, ik steeds minder mezelf hoef te bewijzen, en vooral dat ik veel milder naar mijzelf wordt. Vroeger wilde ik alles kunnen, alles weten, foutloos zijn. Geen beginnen aan, natuurlijk. Alsof je een gebrek aan zelfvertrouwen daarmee kunt overschreeuwen. Een berg was iets waar ik bovenop moest staan, een opdracht in mijn werk iets dat ik altijd vol bravoure aannam. Ook al vroeg ik me daarna wel eens af waarom ik zo dom was geweest om ja te zeggen. Een bergtop bezorgde mij ooit letterlijk de doodschrik, als gevolg van mijn eigen domme fouten. Ik heb kennelijk een gelukkig gesternte, want ik ben er in mijn werk nooit mee in de problemen gekomen. Het leverde wel veel spanning op, maar ik leerde er ook veel van. Onder andere dat ik veel meer kan dan ik dacht. En vooral dat realistisch zijn toch ook wel wat heeft. Dus ben ik hier tegenwoordig veel gemakkelijker in, vind ik het al gauw wel goed. Niet dat ik onverschillig ben geworden. Dat zeker niet. Ik houd nog steeds van uitdagingen. Maar ik hoef niet alles zelf en in mijn uppie te kunnen. Mijn drang naar perfectie loslaten gaat samen met mijn toegenomen zelfvertrouwen en het maakt het leven wel een stuk gemakkelijker en leuker.