22 mei 2022
Herinneringen
Van de week zat ik met een kop koffie op de bank toen ik opeens een mezenkoppie zag dat vol verwondering vanuit de nestkast de grote vreemde wereld inkeek. Na flink aarzelen trok het diertje de stoute schoenen aan en nam de benen. Tegen mijn verwachting in kon ik toch nog even afscheid nemen van mijn tijdelijke huurders, dacht ik. Ik heb nog een tijdje zitten wachten of er nog meer kwamen, maar nee hoor. Conclusie: dit was de laatste. Totdat tot mijn verbazing pa en ma mees bleven komen met wormpjes en rupsjes voor in de nestkast. Er zaten dus nog jongen in de kast. Die ene was kennelijk een opstandige puber die het gedoe met zijn ouders, broertjes en zusjes zat was en vertrok. De rest is inmiddels ook vertrokken. Een kaartje met een bedankje voor de gratis inwoning kon er helaas niet af, de ondankbare honden. Maar ik kan weer ongestoord op mijn balkon zitten zonder met luid gepiep te worden verjaagd.
In mijn vakantie had ik een paar tv-programma’s opgenomen. Mijn favoriet: Dwars door de lage landen. Een Belgisch programma met drie mannen die van Oostende naar Maastricht en vervolgens naar Pieterburen stappen. En dus het hele Pieterpad af, heerlijk. Ooit heb ik dat als training voor de Camino de Santiago ook gelopen, dus het was echt genieten van de plekken die ik herkende. Een hele leuke was het St. Josef-kapelletje in Smakt. Het was kort na mijn scheiding, ik heb daar een tijdje zitten mijmeren over de vervlogen tijden. Het zo in de rust en stilte even alleen zijn met mijn gedachten en herinneringen heeft me toen in mijn verdriet over de verloren liefde ook wat gesterkt. Een leuke trip down memory lane kwam in Hellendoorn. Het Belgische trio sliep in een hotelletje dat ik meteen herkende. Daar had ik indertijd ook geslapen en toen ik na vertrek al een halve dag onderweg was ontdekte ik dat ik de sleutel van de hotelkamer nog in mijn zak had. Teruglopen vond ik niet echt een optie. Maar een telefoontje leverde op dat ik hem gelukkig gewoon op de post mocht doen. Dat hotel kende ik al. Toen ik nog managementtrainer bij Rabobank Nederland was kwam ik daar af en toe voor een training van een paar dagen. Dat leverde soms bijzondere gesprekken op met de uitbater. Nu kan ik behoorlijk cynisch zijn, dus misschien overdrijf ik wat, maar toch. Het was in de tijd dat er nog allerlei wat alternatieve trainingen werden georganiseerd. Een trainer die de hele eerste ochtend helemaal niets deed, onder het mom van: dan leren de deelnemers iets over groepsdynamica. Dat leidde nogal eens tot heftige opstand van de deelnemers die er uiteraard niets van begrepen. Of erger nog: sensitivitytrainingen. Managers moesten dan leren meer vanuit hun gevoel te werken en leven. Dat leidde er soms toe dat de deelnemers in een kringetje op de grond werden neergezet om dan vervolgens zachtjes papa of mama te fluisteren. Net zo lang tot er een begon te huilen. Er is in die tijd heel wat leed veroorzaakt. Ik heb het nut van dat soort gedoe echt nooit ingezien. De uitbater van het hotel zat bij mij soms te klagen dat hij dan met de ellende zat omdat het wel eens gebeurde dat deelnemers zo erg de kluts kwijt raakten dat ze een of twee weken later huilend bij hem op de stoep stonden in de hoop die kluts weer terug te vinden. Mocht hij met frisse tegenzin even de psycholoog van de koude grond zijn en ze weer oplappen. Het leverde hem goed geld op, maar blij werd hij er niet van. Soms was mijn tocht over het Pieterpad ook hilarisch leuk. Zoals de keer dat ik een paar dagen gezelschap had van een vage vriendin, die een paar dagen met mij mee wou lopen. In een bed en breakfast waar wij overnachtten was de gastvrouw er vast van overtuigd dat wij een setje waren. Het was een beetje onze eigen schuld omdat we om kosten te besparen samen op een kamer sliepen. Zij bleef maar zeggen dat ze dat zo leuk vond, twee verliefde mensen samen op avontuur. We werden echt verwend. Om haar niet teleur te stellen hebben we het spel maar meegespeeld en er later, haar gedrag imiterend, nog lang over lopen schateren.
Het programma roept naast een hoop leuke herinneringen ook het verlangen op om weer dit soort trektochten te maken. Het is zo heerlijk om dat gevoel van vrijheid te hebben. Van alleen maar zorgeloos lopen. Alleen maar te hoeven afwachten waar je een bord eten en een plek om te slapen zult vinden. Ik vraag me af of het er ooit echt van zal komen. Mijn conditie is niet optimaal. Ik zal er flink voor moeten trainen. En of ik daar nu zo’n zin in heb? Mijn herinneringen bezorgen mij som ook dat vrije gevoel.
29 mei 2022
Vrienden
Mijn hoofd zit nogal vol, de laatste tijd. De vakantie van twee weken geleden lijkt alweer ver weg. Als ik veel op mijn bordje heb liggen heb ik de neiging om mezelf wat terug te trekken. Ik vind het nu eenmaal fijn om alleen te zijn. Dat geeft echter geen rust, maar juist ruimte om te blijven nadenken over alles wat mij bezig houdt. Daar schiet ik dus niks mee op. Ik moet mezelf dus af en toe echt af en toe figuurlijk een schop onder mijn kont geven. Gelukkig helpt het daarbij om vrienden te hebben.
Er is een gezegde dat luidt: beter een naaste buur dan een verre vriend. Vandaag is mijn variant daarop: beter een naaste vriend dan een ver familielid. Hoe bijzonder lief die laatste categorie mij ook is, ik vind het toch wel erg fijn om een paar goede vrienden om de hoek te hebben. Wat familie betreft ben ik een beetje een “vreemdeling die verdwaald is zeker”. Ik ben van boven de grote rivieren behoorlijk ver zuidwaarts afgedwaald. Waar ik overigens erg blij mee ben, mijn stukje Brabant is een heerlijke plek om te wonen.
Maar goed, vrienden dus. Alle drukte ten spijt ben ik gisterenmiddag met een aantal op stap geweest. Naar Klein Costa Rica in Someren. Het is niet mijn bedoeling om reclame te maken, maar het is beslist een aanrader. Twee kassen, vol allerlei tropische planten (het heet niet voor niets zo), vlinders en andere dieren. Ik heb mijn ogen uit gekeken. Wat een pracht. Een kleine kas met vlinders die zich gewillig lieten fotograferen. De grootste en echt allermooiste, de morpho, echter niet. Als die ergens neerstreek vouwde hij zijn vleugels strak op zodat het schitterende blauw niet zichtbaar was. Maar gelukkig was de tekening van de onderkant van de vleugels ook wel mooi. In de grote kas: schitterende vogels waarvan er een, met een blauwe kanten kuif, languit in de zon lag. En gewoon bleef liggen als ik er vlak langs liep. Verder een soort leguanen, stokstaartjes, gigantische vissen. Het deed me echt goed. Even met mijn gedachten nergens mee bezig zijn,fotograferen, een beetje kletsen en lachen.
Het zo samen zijn bracht me ook even terug bij vrijdagmiddag. Ik was in het verzorgingshuis waar mijn moeder woont. Een aantal van de personeelsleden nam afscheid. Het is in de zorg op het moment nu eenmaal zo, dat de werkdruk hoog is. Er is nogal wat uitstroom geweest en de vraag naar personeel is dus toegenomen. Dat maakt het een beetje tot een kopersmarkt. Het omgekeerde van wat er in de huizenmarkt aan de hand is. Daar kunnen verkopers van huizen eisen stellen en mag je als kopen blij zijn met wat je kunt krijgen. In de zorg is het dus andersom. Wie daar een baan zoekt kan uitkiezen, vacatures genoeg. Dat is fijn voor die mensen want het maakt het makkelijker om de functie en de voorwaarden te krijgen die ze graag willen. Maar ja, voor de bewoners van het verzorgingshuis is het vertrek van vertrouwde mensen wel sneu. Tijdens de toespraakjes en andere afscheidswoorden zat ik me te realiseren dat die verzorgers mij dierbaar waren geworden. Net als met vriendschappen is het vaak zo gewoon en vanzelfsprekend dat ze er zijn. Totdat je ze moet missen. Een beetje zoals in die hit: “een man weet pas weet pas wat hij mist als ze er niet is:”. Is geloof ik van De Dijk.
Maar goed, terug naar gisterenmiddag. Ik realiseerde mij toen ik weer thuis was hoe belangrijk het is en welk een rijkdom om mensen om te heen te hebben die me lief zijn. En dat er helemaal geen zware of diepzinnige gesprekken nodig zijn, al is dat soms ook fijn en nodig. Maar gewoon samen pret hebben is hartstikke fijn. Een pret die nog werd versterkt toen ik de foto’s die ik had gemaakt nog een doorkeek. Heb ik ook weer werk aan, maar dat komt later wel.