2 oktober 2022

Kleine dingen

Raar hoe beleving werkt. Het is echt nog maar een paar weken geleden dat ik vroeg in de ochtend in korte broek en T-shirt naar buiten liep en vervolgens de ganse dag liep te puffen van de warmte. Nu is het aanzienlijk kouder en gelukkig ook een stuk natter. Niet dat ik nou zo gek ben op regen, maar de natuur heeft het zo hard nodig. De zomerse warmte lijkt nu alweer een eeuwigheid geleden. Ik kan me bijna niet meer voorstellen hoe die hitte voelde. Het is nu gewoon volop herfst. De bomen en struiken beginnen schoorvoetend een beetje geel, oranje, rood te kleuren. Door de regen schieten de paddenstoelen schieten nu al wel als kool uit de grond. Tijd dus om mijn camera te pakken en het bos in te gaan. Er valt weer veel moois vast te leggen. Op Twitter zie ik al heel wat mooie plaatjes voorbij komen en dan begint het bij mij meteen te kriebelen. Ik moet nog even geduld hebben. Misschien vanmiddag als het weer een beetje opklaart. Afgelopen week kwam er niks van. Onder andere doordat ik coronaprik nummer vijf in ontvangst mocht nemen. Mijn lichaam reageert daar vrij heftig op met een pijnlijke arm en een dag koorts. Mijn huisarts had me al eens uitgelegd dat dit komt doordat mijn immuunsysteem niet in optima forma is en dat het eigenlijk een goed teken is. Want dan is mijn lichaam druk bezig om afweer op te bouwen. Ik krijg overigens zo langzamerhand het gevoel dat ik de enige ben die aan dat verrekte virus is ontsnapt. De komende dagen komt er ook weinig terecht van lekker in mijn oude plunje door het bos zwerven. Wel jammer, want het wordt de komende dagen weer even prachtig zonnig weer. Die oude kleren moet wel, want paddenstoelen hebben de nogal hardnekkige gewoonte om laag bij de grond te groeien, dus moet ik van het pad af en op de knieën. Dat vinden mijn knieën niet fijn, maar wie iets moois wil vastleggen moet pijn lijden, nietwaar? De reden dat het de komende dagen ook niet gaat lukken is dat mijn moeder een paar dagen komt logeren. Hartstikke fijn voor haar, is ze er even helemaal uit. Maar ik zie haar met haar 97 jaar en haar rollator nog niet urenlang over modderige paadjes lopen. Maar gelukkig zijn er genoeg andere dingen die ze nog wel kan. Ze heeft het een paar dagen helemaal voor het zeggen. Op haar wensenlijstje staat onder andere een bezoek aan een dierentuin. Dus dat wordt Dierenrijk of Beekse Bergen. Daar zijn genoeg dieren die zij met haar visuele beperking wel kan zien, zoals deze pelikaan. Het lijkt mij ook erg leuk, want het is inmiddels een paar jaar geleden dat ik daar geweest ben. En pannenkoeken eten. Voor mij idem dito, ook in geen jaren gedaan. Het maakt weer eens duidelijk dat geluk niet zit in de grote dingen, maar juist in de kleine. Zelfs zo klein als een lekkere pannenkoek. En dat het belangrijk is om in de tredmolen van het dagelijks leven juist oog te hebben voor de kleine dingen die er zijn. In plaats van teveel te letten op wat saai is, dagelijkse sleur is of op wat er tegen zit en wat ik graag anders had gezien. Zoals ik laatst als spreuk had: het leven is zoet als je er zelf suiker bij doet. De omstandigheden laten zich soms niet of slechts moeizaam veranderen. Ik heb meer greep op de manier waarop ik het beleef. Kwestie van de juiste mindset kiezen, al valt dat ook niet altijd mee. Hier komt de beleving waarmee ik begon dus ook om de hoek kijken. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me ineens dat het op twee weken na alweer twee jaar geleden is dat ik, samen met mijn zus, mijn moeder ophaalde. De zorg die ze nodig had kon ze in Spanje niet krijgen, dus kwam ze noodgedwongen terug naar Nederland. Toen logeerde ze twee weken bij mij tot er plaats was in het verzorgingshuis waar ze nu woont. Wat gaat de tijd toch belachelijk snel. Soms wou ik dat ik hem kon stilzetten of vertragen. Maar dat gaat nu eenmaal niet. Want dat is ook beleving.

16 oktober 2022


Rust

Vorige week zondag kwam ik er niet toe om een verhaal te schrijven. Of eerlijk gezegd: ik had er even geen zin in. De dagen ervoor had ik mijn hoogbejaarde moeder een paar dagen te logeren gehad. Met het verzorgingshuis waar zij woont had ik geregeld dat zij in Son in een huis van dezelfde organisatie kon slapen, en dus geholpen worden met de dagelijkse zorg die zij bij naar bed gaan en opstaan nodig heeft, en bij medicijnen en zo. Dat was werkelijk perfect geregeld. En dan haalde ik haar in de morgen op om alle leuke dingen te doen die op haar verlanglijstje stonden. Het is eigenlijk wel grappig dat ik dan ook dingen doe, die ik anders niet doe. Zoals een dagje dierentuin, de Beekse Bergen, waar ik met de auto tussen de wilde dieren door kon rijden. Dat is beslist leuker dan van achter een hek naar dieren staan kijken die in een kooi zijn opgesloten. Nu waren wij degenen die opgesloten zaten in mijn autootje. Het was echt vakantie voor haar. En ik vond het heerlijk om dit zo te kunnen doen, maar ik was wel echt moe na afloop. Die dagen waren ook gewoon een spoedcursus respect krijgen voor de mensen in de zorg. Het is in ieder geval voor herhaling vatbaar. Want laten we eerlijk wezen, het leven in een verzorgingshuis is op zijn zachtst gezegd wat saai en dan is iedere afwisseling weldadig.
Dus afgelopen zondag lekker even niets, gewoon languit op de bank, beetje wandelen, wat lezen. De afgelopen kenmerkten zich ook door rust. Wel wat uren maken in het dierenpark, maar dat is gewoon erg fijn om te doen. Voor de dieren zorgen, lekker relaxed omgaan met de andere vrijwilligers. Doorgaans geniet ik daar erg van. En ook weer eens een middagje bijgepraat met een letterlijk en figuurlijk oude vriend van me. We kennen elkaar al zo’n 17 jaar, hebben samen veel meegemaakt. En dan hoeven we niet eens erg veel te zeggen om elkaar te begrijpen. Dat is, denk ik, een van de voordelen van oud worden. Dat ook in relaties rust ontstaat, dat iets bewijzen niet meer nodig is, dat het gewoon goed is zoals het is. Boeiende discussies over onderwerpen die ons allebei interesseren wisselen we af met gewoon even stil zijn, en met even net wat dieper ingaan op persoonlijke dingen dan in de meeste meer oppervlakkige relaties gebeurt. Omdat we elkaar zo goed kennen is dat ook iets wat eerder rust geeft dan dat het spannend is om iets erg persoonlijks te bespreken. Het geeft mij een dankbaar gevoel.
De week heb ik afgesloten met een wandeling met twee andere goede vrienden. Dat brengt mij ook rust, gewoon lekker ontspannen samen bezig zijn. Het was wel een uitstapje van een paar uur, maar we stonden meer stil dan dat we liepen. Dat heb je als je een paar fotografen samen op pad stuurt om paddenstoelen te fotograferen. Ik moest onwillekeurig even denken aan een kennis van me die dezelfde hobby heeft en zo ongeveer alle soorten paddenstoel die in Nederland voorkomen op de gevoelige plaat heeft vastgelegd. Zij gezin was hem bij wandelingen regelmatig even kwijt. Och, zei zijn zoon mij eens. Niks aan de hand, je moet gewoon even naar beneden kijken want dan ligt hij weer eens languit op de grond. Zo ver ging het met ons nog net niet, maar diep bukken en op de knieën uiteraard wel.  Eenmaal thuis kreeg ik nog even een vliegshow van een grote groep spreeuwen. Wat is dat toch mooi. En wat is het heerlijk om te kunnen genieten van een blije moeder, van vriendschappen en van al het moois in de natuur. En het was mij weer eens duidelijk dat mijn innerlijke rust niet te maken heeft met een volle agenda of met veel te doen. Maar dat mijn innerlijke rust vooral te maken heeft hoe ik iets beleef, omdat ik me ondanks het vele doen toch ongedwongen vrij voel.

23 oktober 2022

Kiezen

Ik heb het behoorlijk druk de laatste tijd. Eigenlijk drukker dan me echt lief is, maar toch zou ik niet anders kunnen en willen. Het betekent wel dat ik me bij het schrijven van mijn verhalen wat onder druk voel staan om er toch iedere week een te produceren. En dat gevoel werkt juist contraproductief. De door mijn medicijnen veroorzaakte voortdurende vermoeidheid speelt hier ook wel een rol in. Uit de tijd dat ik nog werkte, en managers nogal eens ondersteunde die met hetzelfde zaten als ik nu, weet ik nog dat je dan echt keuzes moet maken. En vooral niet moet proberen om alles toch maar op te pakken in de hoop dat het achteraf wel meevalt. Dat doet het namelijk niet. Nooit eigenlijk.
Kiezen is de tweeslachtigheid loslaten, het niet blijven hangen in enerzijds en anderzijds en ondertussen geen keuze maken waardoor er niets verandert. Kiezen betekent nu eenmaal ja zeggen tegen het een en nee zeggen tegen het ander. Als dat andere geen nee krijgt maar een misschien, of eigenlijk toch een zwak ja werkt het niet. Kiezen is duidelijkheid in mijn hoofd creëren wat ik echt wil en me daar aan houden.
Ik hoef mezelf eigenlijk maar twee vragen te stellen. 1: Van de dingen die ik doe: waar wordt ik echt tevreden van, welke geven mij het gevoel echt zinvol bezig te zijn? En 2: Als ik iets verander in wat ik doe, wat en hoe groot zijn dan de gevolgen?
Er zijn een paar zaken die gewoon doorgaan en waar ik niet altijd invloed op heb, wat tijd en aandacht van mijn kant betreft. En dat is ook goed zo. Ze zijn absoluut noodzakelijk, ik vind ze uitermate zinvol en ik word er erg tevreden van. Dat moet dus zo blijven. Ik kan hooguit kijken of het wat efficiënter kan. En er zijn een aantal zaken waar ik wel alle invloed op heb maar die ik te belangrijk en zinvol vind om er een wijziging in aan te brengen. Dus dat blijft ook onveranderd. Het antwoord op mijn vragen zit vooral in de tweede vraag. Als ik iets verander en het maakt wat gevolgen betreft eigenlijk niet uit, dan kan ik daar dus iets bereiken. Dan doe ik die dingen omdat ik het leuk vind terwijl er eigenlijk geen man overboord is als ik het niet doe. En dat betekent dat ik mijn wekelijkse verhaal ga terugbrengen naar een keer per twee weken. Of dat op langere termijn ook zo blijft weet ik nog niet. Dat kan ik altijd herbezien als de situatie weer verandert. Voor nu is het echter voortaan tweewekelijks. En ik weet nu al dat ik soms de neiging moet onderdrukken om er toch nog snel wat tekst uit te persen. Niet doen dus, Monty!
Ik vind het eigenlijk wel grappig dat ik dit vertel door toch weer meteen een verhaal te schrijven. Maar ik weet nu eenmaal dat een aantal van mijn lezers, zowel degenen die het per email krijgen als degenen die het op mijn website bijhouden, er naar uitkijken. En ik vind het belangrijk om zorgvuldig te communiceren.