11 september 2022
Herfst
De dagen glijden haast bijna ongemerkt voorbij. Ik merk het aan hoe laat het licht wordt. Als ik rond zessen mijn bed uitkom is het nog donker, en de avond valt ook alweer vroeg. Rond zessen mijn bed uit? Ja, misschien komt het doordat ik een dagje ouder wordt en minder slaap nodig heb. Ik heb sowieso al weinig slaap nodig, maar tegenwoordig zit ik zo vroeg al op de rand van mijn bed omdat blijven liggen en het plafond bestuderen niet echt mijn ding is. En gewoon blijven suffen ook niet.
Ik heb hier al een paar keer beweerd dat de zomer voorbij was. En dan volgden er toch weer een of meer prachtige en zonnige dagen met temperaturen tot 30 graden aan toe. Het was dan ook een recordzomer met zoveel zon en zoveel dagen met hoge temperaturen. Maar zoals met alles, als je maar lang genoeg volhoudt krijg je altijd een keer gelijk. En nu lijkt het echt zo ver te zijn, de zomer maakt plaats voor de beginnende herfst. Weer normale temperaturen en regen, eindelijk regen. Met vanmorgen dikke mist. Ik heb in de afgelopen weken en maanden heel wat geklaag kunnen aanhoren over de hitte. Ik heb daar zelf gelukkig niet zo’n last van, maar ik snap het wel. Het wachten is nu op de eersten die gaan klagen over het herfstachtige weer. Dat kan in Nederland nooit lang duren.
Het betekent voor mij dat de tijd van pizza bakken, een bbq’tje op het balkon, een frisse maaltijdsalade met pan catalan (grof brood, ingesmeerd met knoflook en tomaat) nu wel voorbij is. Het wordt nu tijd voor stamppotten, voor stevige maaltijdsoepen. Ik heb al een pompoen liggen, en zoete aardappel en wortel om daar zo’n soep van te brouwen. Heerlijk, met een versgebakken broodje erbij met geitenkaas. En er komt natuurlijk weer erwtensoep op het menu, of linzensoep met een Spaans tintje. Een curry in allerlei varianten staat bij mij het hele jaar door op het menu.
De zorgen waar ik het de vorige keer over had zijn gelukkig minder, ze zijn terug naar een goed behapbaar niveau. Op zich was het wel boeiend. Hoe ga ik om met mensen die heel koppig zijn en iets nogal doms ten koste van alles willen doordrijven? Het is gemakkelijk en verleidelijk om met precies hetzelfde gedrag te reageren, zelf koppig te worden, boos te worden zelfs. Maar dat maakt het natuurlijk alleen maar erger. Het was echt even de kunst om een andere weg in te slaan, te zoeken naar wat aan de basis lag van de koppigheid, wat ermee bereikt moest worden. Dat betekent helpen in plaats van bestrijden. In mijn werk liep ik vroeger regelmatig aan tegen de regel dat iedere oplossing vaak het begin is van het volgende probleem. Dat leek hier ook het geval te zijn. Dus moesten we gaan zoeken wat nu feitelijk het echte probleem was. Als dat niet goed in beeld komt, is iedere oplossing slechts symptoombestrijding die onvermijdelijk tot teleurstelling leidt.
Het lukte om samen te gaan zoeken naar andere oplossingen die een goed en wel uitvoerbaar alternatief blijken te zijn omdat ze echt bij het probleem passen. In wezen draait het allemaal om wat het leven leuk en de moeite waard maakt, wat er nodig is om de kwaliteit van leven in stand te houden of te verbeteren. Dat er dan iemand is die daar goed in meedenkt is dan hartstikke fijn, ik loop soms ook even vast in mijn aannames en opvattingen. Ik ben er eerlijk gezegd nog niet helemaal op gerust dat het probleem nu echt is opgelost, maar dat zien we dan wel weer. Met een beetje goede wil kan het leven een feest zijn, maar dan je moet wel zelf de slingers ophangen.
18 september 2022
Tegenslag
Er zijn van die dingen waar ik echt niets van begrijp. En er zijn van die tijden dat veel tegen lijkt te zitten. Laten we met de eerste beginnen. Ik had onlangs weer mijn halfjaarlijkse medische controle. Dus dat betekent bloed laten prikken en de dag erna even inloggen bij het ziekenhuis om de uitslagen te bekijken. Toch altijd weer een spannend moment omdat ik weet dat er keer een dag komt dat de uitslag niet goed zal zijn. Maar nu was het gelukkig weer helemaal oké. Daarna volgt er uiteraard een gesprek met de behandelend arts. Die pakt dat goed aan. Eerst even de uitslagen bespreken en daarna echt de tijd nemen om verder te vragen. U heeft last van uw rug gehad? Hoe is het daar nu mee? Hoe voelt u zich? Waar heeft u nu lichamelijk last van? Maakt u zich zorgen? Dat soort dingen gaat hij echt goed op in. Hartstikke fijn. Ik meldde dat ik me vaak moe voel en nog steeds last heb van hitte- en zweetaanvallen als gevolg van de medicijnen die ik krijg. Eigenlijk een soort opvliegers dus. De dames van middelbare leeftijd in mijn kennissenkring zie ik in gedachten nu even glimlachen. Zo van, ja joh, dat kennen wij, dat hebben wij ook. Maar goed, de vermoeidheid kan hij niks aan doen. De opvliegers wel. Dus een doosje pilletjes opgehaald bij de apotheek en die braaf gaan slikken. Natuurlijk wel even de bijsluiter gelezen, ik wil toch wel graag weten wat voor spul ik binnen krijg en wat dat met mij doet. En toen begreep ik het niet: de werking is dezelfde als van de medicijnen die ik al krijg. En driemaal raden wat er bij de meest voorkomende bijwerkingen staat: vermoeidheid, opvliegers en zweten. Dan ben ik dus echt even het spoor bijster. Als ik het goed begrijp worden de bijwerkingen niet minder maar juist meer. Maandag heb ik weer een gesprek met de arts om dit te bespreken. Ik wil graag een toelichting. En ik moet melden dat ik echt hondsberoerd werd van die pillen. Dat is waar het mij echt tegen zit. Ik heb geen zin om me nog vermoeider te voelen, en al helemaal niet om de hele dag misselijk te zijn. Typisch gevalletje middel erger dan de kwaal. Maar kijken wat het gesprek gaat opleveren. Gevolg was wel dat er deze week weinig uit mijn handen komt. Maar het zorgde er wel voor dat ik het mijn huisbaas, de WoCom, weer even knap lastig kon maken omdat ze het nog steeds vertikken om een kapot screen te repareren. Ik wordt iedere keer met een ander verhaal het bos in gestuurd. Maar goed, dat went want het sleept al een hele tijd. Ik lijdt niet snel onder tegenslag, heb aardig wat eelt op mijn ziel gekregen. Tegenslagen overwinnen begint bij accepteren dat ze er zijn. Ik prijs me gelukkig dat ik doorgaans geduldig, zelfs wat fatalistisch ben. Het scheelt een hoop zorgen maken. Al kan ik me aan de telefoon met de huisbaas wel goed kwaad maken. Ik zie genoeg voorbeelden om mij heen van mensen die alleen maar letten op wat er mis gaat, maar er vervolgens niets aan doen. Het is kennelijk fijn als je zo voor jezelf het “recht” creëert om te klagen. Nee dus, daar heb ik niet zoveel zin in, ik schrijf dit ook niet om te klagen. Ik pak liever de telefoon om het ziekenhuis te bellen en te regelen dat er wat gebeurt. Ik heb liever het heft in eigen handen, dat geeft voldoening.
Nu is het wachten tot mijn moeder weer opknapt. We hadden plannen om een paar dagen leuke dingen te gaan doen. Dan is zij er even helemaal uit. Ik kon regelen dat zij bij mij in de buurt kan overnachten bij een verzorgingshuis dat hoort bij de zorggroep waar haar huis ook bij hoort. Dan heeft zij de nachtzorg, hulp bij douchen, aankleden, medicijnen innemen die ze nodig heeft. En overdag neem ik haar mee. Maar ja, ze heeft nu een oogontsteking en een oorontsteking dus dat plan moet nog even wachten. Ook dat komt wel weer goed.
25 september 2022
Vrienden
Hoe groter de organisatie, hoe verder die organisatie doorgaans van de klant af komt te staan. En hoe groter de bureaucratie vaak ook wordt. Ik ben dat vroeger in mijn werk uiteraard heel vaak tegengekomen. De top van de organisatie stond dan los van de werkvloer. En het middenkader werd daartussen gemangeld omdat die de boel aan elkaar moet zien te plakken terwijl ze daar de mogelijkheden, informatie en het mandaat niet voor hebben. Ik kwam dat afgelopen tijd tegen doordat een van mijn screens kapot was. Het heeft op de dag af vijf maanden geduurd om dat gerepareerd te krijgen. Een brief aan de leiding van de woningcorporatie had geen enkel effect. De brief werd zelfs niet beantwoord, hoewel ik daar wel om had gevraagd. En de medewerkers met wie ik aan de telefoon te maken kreeg hadden kennelijk geen idee hoe om te gaan met mijn klacht dat het allemaal veel te lang duurde. Dus werden er beloftes gedaan die niet konden worden nagekomen en werden er dingen gezegd die gewoon niet klopten. Zoals: daar is een hoogwerker bij nodig, en: we hebben een offerte gevraagd voor de benodigde onderdelen. En dat terwijl het van de week is opgelost met behulp van een ladder en een standaardmotor die het bedrijf dat kwam repareren gewoon op voorraad blijkt te hebben. Iedereen doet op zijn eigen manier zijn best, maar niemand kan of mag het gewoon snel en goed regelen. Als er bij de woningcorporatie een beleid was geweest waarbij iedereen wist wat belangrijk is en waarbij iedereen de vrijheid, kennis en kunde heeft om zelf de zaak te regelen was het in een paar dagen gefikst in plaats van in vijf maanden. Moet je natuurlijk wel zorgen dat de medewerkers goed zijn opgeleid en de voor hun job noodzakelijke informatie hebben. En dat procedures zo eenvoudig mogelijk zijn, zonder allerlei overbodige schijven waar iets langs moet. Ook al ben ik met pensioen, mijn handen jeuken dan om daar aan de slag te gaan. De eerlijkheid gebiedt mij te melden dat het gelukkig ook goed kan gaan.
Genoeg hierover. Zoals ik al eens schreef ben ik al enige tijd actief op Twitter. Er gaat daar een hoop ellende en haat rond, over politiek, vaccins, boeren en zo. Maar dat negeer ik, ik wil aan die discussies niet meedoen want dat leidt naar mijn mening nergens toe. Maar het is gelukkig ook puur amusement en menselijke warmte. Ik zit iedere dag wel te schateren om de grappen die voorbij komen en regelmatig ben ik ontroerd door de openheid en eerlijkheid waarmee mensen iets delen en dan prompt steun of bijval krijgen. Ik zie ook dat het mensen helpt om aan eenzaamheid te ontsnappen of troost te vinden. Dan is er even warm licht in een soms kille wereld. Er ontstaan groepjes die regelmatig op elkaar reageren, een soort virtuele vriendenclubjes. Gisteren was er een fysieke bijeenkomst van zo’n zestig mensen die elkaar kennen van Twitter, maar waarvan de meesten elkaar nog niet in het echt hadden ontmoet. Na enige aarzeling ben ik er ook heen geweest. Ik ben gewoon nieuwsgierig naar de mensen met wie ik op deze manier contact heb, met een aantal zelfs vrijwel dagelijks. En het was me toch een partij leuk. Ik denk er met veel plezier en warmte aan terug. Het grappige was dat de beelden die ik van die mensen heb meestal goed bleken te kloppen. Niet omdat ik nu zo’n fantastisch goede psycholoog ben of zo. Verre van dat, ik ben geen psycholoog. Maar omdat die mensen dus gewoon een eerlijk beeld van zichzelf neerzetten. Ik hoop dat er nog meer van dergelijke bijeenkomsten komen. Ik weet het eigenlijk wel zeker, iedereen was enthousiast. En ik heb ontdekt dat ik ze belangrijk vind. Hoe leuk en interessant mensen ook zijn in de online wereld, ik heb het nodig om ze -al is het maar af en toe- ook even echt te spreken, samen een kop koffie te drinken of zo. Daar word ik blij van. Ik doe niet aan dating en zo. Laat mij maar lekker single blijven. Maar vrienden en goede kennissen zijn voor mij wel heel belangrijk. En Twitter in combinatie met dit soort bijeenkomsten blijkt dus een goede manier om er vrienden bij te krijgen.