Monty is al mijn leven lang mijn roepnaam, officieel is het Simon. Beide namen worden door de mensen die mij kennen gebruikt. Ik vind beide even leuk, dus dat is oké.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: op mijn teksten en foto’s is copyright van toepassing. Als je ze wilt gebruiken heb je mijn schriftelijke toestemming nodig.
Je kunt mij bereiken via deze link.
Mijn werk was aanvankelijk beleggingsanalist bij o.a. de ABN. Door een carrièreswitch werd ik later managementtrainer bij de Rabobank. Nog weer later werd ik zelf manager, wat behoorlijk confronterend en leerzaam was toen ik van de theorie mijn eigen praktijk moest maken. Na een paar jaar gewerkt te hebben als organisatieadviseur vertrok ik naar Spanje. Daar gaf ik mede leiding aan een kleine internationale organisatie die zich richtte op persoonlijke ontwikkeling. Ik ontwikkelde workshops, voerde ze ook uit en “en passant” leerde ik nog even koken voor grote groepen. Koken is voor mij een manier om mensen te laten merken dat ik van ze houd. Terug in Nederland werd ik zelfstandig ondernemer waarbij ik mij richtte op leiderschapsontwikkeling. Ik begeleidde organisaties en leidinggevenden in hun ontwikkeling.
Toen ik 70 werd ben ik met tegenzin, want ik hield van mijn werk, om gezondheidsredenen gestopt met werken. Ik kreeg te horen dat ik ongeneeslijk ziek ben, en dat ik niet heel oud zou worden. Dat was voor mij het moment om te kiezen voor de mooie kleine dingen van iedere dag. Om iedere dag die ik kreeg echt de moeite waard te maken. Sindsdien heb ik de ruimte om meer tijd te besteden aan andere dingen die ik graag doe, vooral met zaken die ik erg zinvol vind omdat ze voor anderen een verschil maken. Stilzitten en naar de tv of naar buiten staren is nu eenmaal niks voor mij. Dus heb ik het lekker druk met vrijwilligerswerk. Toen een aantal jaren geleden de WMO op de schop ging heb ik als voorzitter leiding gegeven aan een kleine zorgcoöperatie die bij de nieuwe regelgeving moest worden aangepast. Ik ben nu bestuurslid van het prachtige dierenpark waar ik vanuit mijn woonkamer op uitkijk. En ik ben voorzitter van de lokale fotoclub.
Deze website heb ik zelf ontworpen en ingericht. Ik beheer ook de websites van het dierenpark en de fotoclub (zie de pagina “Links”).
Toen ik nog werkte waren mijn vakanties en sabbaticals doorgaans lang en boeiend: alleen of samen met mijn ex met rugzak zwerven door Nederland en Europa, een keer letterlijk de wereld rond om alle vrienden op te zoeken die ik op eerdere reizen had gemaakt. Het bracht mij naar Noord- en Zuid Amerika, naar Azië met Japan als absoluut hoogtepunt. Om het prachtige land, maar ook om een prachtige vriendin die daar woonde. Maar het is toch net iets te ver weg om af en toe even op de koffie te gaan. Ik kwam steevast met heel veel foto’s thuis, want fotograferen is een van mijn hobby’s. Ik ga nu graag de natuur in of de straat op om leuke plaatjes te schieten. Maar ook andere onderwerpen zijn soms leuk. Het verbaast me telkens weer hoeveel moois er ook vlakbij huis te vinden is.
Ik kreeg als kind een oude camera van mijn moeder. Zo’n vooroorlogs ding met een klep die een balg tevoorschijn toverde, waar ik door een metalen lijstje mee moest kaderen en waar nog van die rolletjes met roze papier in gingen. Toen ik wat meer ging verdienen kwam er een Canon A1, een geweldig toestel. Alleen jammer dat ik soms vergat er een rolletje in te doen.
Wat fotograferen betreft werd het een poosje stil toen ik naar Spanje verhuisde. Tot ik jaren later van een collega een oude Minolta cadeau kreeg, want hij kreeg er bij het inruilen niks voor terug. Ik was meteen geïnteresseerd. In mijn werk als coach, trainer en managementconsultant was goed waarnemen en oog hebben voor details erg belangrijk. En fotograferen is daarin voor mij een goede stimulans en leerschool. Fotograferen is een kwestie van vooral goed kijken. Het zijn mijn ogen die de foto maken, al heb ik daar natuurlijk wel een camera bij nodig. Ik gebruik nu een Sony systeemcamera, daar word ik erg gelukkig van.
Toen in maart 2020 de Corona-pandemie uitbrak veranderde er veel. Zo was gezellig koffie drinken met de buren opeens niet verstandig om te doen. Thuis blijven was het devies. We konden toen alleen maar afwachten hoe lang het zou gaan duren en hoe erg het zou worden. En uitzicht op een werkend vaccin was er toen ook nog niet echt.
Omdat ik de contacten met de mensen die mij lief zijn al gauw begon te missen ging ik nadenken wat ik kon doen. Naast gewoon even bellen leek het mij een goed idee om op de een of andere manier te laten merken dat ik om ze geef. Daarmee werden wekelijkse kaartjes geboren. Aanvankelijk alleen een leuke foto met een opwekkende tekst, die ik afdrukte voor mijn buren. Met als doel te laten merken dat om ze geef door even een blij moment te creëren. Al heel gauw stuurde ik de kaartjes met een steeds langer wordende tekst erbij per e-mail naar een uitbreidend aantal vrienden en kennissen. Met veel plezier, want ik vind schrijven leuk. Het zijn tegelijkertijd voor mijzelf momenten van bezinning. Ik kreeg erg leuke reacties op mijn bespiegelingen, zoals: “Waarom maak je er geen boekje van?” Dat is mij iets te gortig, maar het bracht me wel op het idee een eigen site te beginnen waar ik mijn blogs en een aantal van mijn foto’s op kan plaatsen. Het resultaat heb je nu onder ogen.
Ik hoop van harte dat ik een glimlach op je gezicht weet te toveren of je even aan het denken zet.
Veel plezier, hartelijke groeten,
Monty